ความผูกพันธ์ ของครูและลูกศิษย์

เมื่อหลายวันก่อน ผมมีโอกาสได้คุยกับลูกศิษย์คนหนึ่งทาง MSN

ลูกศิษย์คนนี้เป็นผู้หญิง และอายุห่างจากผมเพียง 5 ปี ซึ่งอาจเรียกได้ว่าเป็นพี่ - น้อง กันได้
แต่สิ่งที่น้องๆที่เรียนครู และกำลังจะไปเป็นครูจงจำไว้ "อย่าเผลอใช้คำว่าพี่ ขณะฝึกสอน / เวลาสอน" เด็ดขาด
เพราะเมื่อมีการใช้ครั้งแรกแล้ว นักเรียนจะเรียกอย่างนั้นตลอด ส่งผลให้เราดูไม่ดีในสายตาของครูรุ่นเก๋าๆ

ดังนั้น ผมเลยไม่มีการใช้คำว่าพี่ กับนักเรียนคนใดใด

...หลังจากที่ไม่ได้คุยกับนักเรียนคนนี้มา 2 ปี (โห นานเนาะ)
บังเอิญว่า นักเรียนคนนี้กำลังเล่นเกมส์ และผมกำลังอัพเว็บอยู่ ก็มีโอกาสพูดคุยกันในหลายๆเรื่อง
ทั้งนี้เพราะการที่เป็นครู จะต้องเป็นทั้งพ่อแม่ เป็นทั้งคนสั่งสอนอบรม และเป็นพี่ให้ได้

ครูหลายคนวางตัวดี มีนักเรียนเกรง แต่ก็ไม่สามารถแก้ไขปัญหาของเด็กได้ทัน เพราะเด็กไม่กล้าเล่าความจริงให้ฟัง
ครูจะต้องเป็นบุคคลที่กล้ารับฟัง แซวเด็กบ้างในบางเรื่อง หัดให้คำว่าขอบคุณ เวลาใช้งานเด็ก ลองนึกดูว่า ถ้าไม่มีเด็กทำงานในบางอย่างให้ เราก็อาจจะทำไม่เสร็จอย่างรวดเร็วได้

การที่จะทำให้เด็กยอมรับได้นั้น ต้องไม่เปิดเผยข้อมูลที่พูดคุยกับเด็ก ไม่ใช่ว่าเด็กมาปรึกษาเรื่องอะไร พอถึงวงข้าวครู ก็จับกลุ่มนินทาสนุกสนาน แบบนี้เป็นเพียงแค่คนมีอาชีพครู ไม่ใช่คนที่มีวิญญาณครู

ย้อนกลับมาเรื่องที่พูดคุยกันคืนนั้น
เราก็คุยกันในเรื่องที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับการเรียน และเรื่องทั่วไปของวัยรุ่น
สิ่งที่ต้องเตือน สิ่งที่ต้องสอน ก็ต้องบอกไป เพราะเราต้องถือว่า เราผ่านประสบการณ์อะไรต่างๆมามาก และเรามีความจริงใจกับเขา
เพราะถ้าไม่จริงใจ... ก็ไม่มีความจำเป็นต้องตักเตือน

ผมเชื่อว่า ครูหลายๆคนต้องมีความรู้สึกแบบผม
คือ ดีใจ เมื่อลูกศิษย์ได้ดี ประสบความสำเร็จ และเป็นคนดี
ทุกครั้งที่ได้คุยกับศิษย์คนอื่นๆ ผมก็จะถามว่า "เรียนหนักไหม"
ทั้งนี้เพราะผมได้ผ่านจุดนั้นมาแล้ว

แม้ว่าผมจะได้สินลูกศิษย์กลุ่มนั้นเพียง 5 เดือน (1 เทอม)
แต่ผมยอมรับว่า ผมรักลูกศิษย์กลุ่มนั้นจริงๆ

หากวันนี้เค้าเรียกผมว่าพี่ ผมก็จะบอกว่า "ไอ้น้องรัก พยายามเข้า ชาติรอเราอยู่"