ในชีวิตของคนเรา มักจะต้องพบกับความรู้สึกแตกต่างกันไป ไม่มีใครที่จะมีความสุขเพียงอย่างเดียว หรือจะพบทุกข์เพียงอย่างเดียวเช่นกัน
ชีวิต มันก้เหมือนดวงอาทิตย์ที่ทำหน้าที่อย่างเที่ยงตรง ขึ้นทางทิศตะวันออก และตกทางทิศตะวันตก และเมื่อพระอาทิตย์อัศดงไปแล้ว รุ่งขึ้น มันก็ขึ้นมาใหม่ เป็นอย่างนี้มาเป็นล้านๆปี (ดวงอาทิตย์ที่ก็เก่ง ทำหน้าที่อย่างมั่นคง ไม่อิดออดเลย)
ใครๆก็พบปัญหา ครูแชมป์เองก็พบกับปัญหา แต่อย่าลืมว่า ปัญหา มันทำให้เราแกร่งขึ้น พอเกิดปัญหาและเราผ่านมันไปได้ เราจะมีภูมิคุ้มกัน มีวิธีป้องกันแก้ไขในสิ่งนั้นที่อาจเกิดขึ้นอีก แต่สิ่งสำคัญคือ ขั้นตอนที่จะผ่านมันไปนั่นแหละ มันเหมือนตอนที่ต้องเดินผ่านกองไฟที่ขวางอยู่ข้างหน้า มันร้อน มันปวด แต่พอเรียนรู้แล้ว เราก็จะกระโดดข้ามมัน แทนที่จะเดินไปอย่างเคย
ช่วงต้นสัปดาห์ที่ผ่านมา มีเรื่องทุกข์ใจมาก จนต้องไปนั่งน้ำตาไหลเพียงลำพัง ไม่ปฏิเสธที่คนเราจะต้องมีบางมุมที่อ่อนแอ แต่ในวินาทีนั้น สิ่งที่ดึงอารมณ์กลับมาได้อย่างรวดเร็วคือ การที่ได้คิดว่า คนที่สำคัญและเห็นคุณค่าของเรามากที่สุดคือพ่อกับแม่ เราแคร์ความรู้สึกของคนอื่นที่ประเมินค่าตัวเราจากสายตาและจริตของเขา ซึ่งเขาอาจจะมองเราในด้านดี หรือ ด้านลบก็ได้ แต่คนที่มองเราด้วยพรหมวิหารธรรม คือพ่อกับแม่ของเรา นี่กระมัง ที่ใครๆเขาบอกว่า เวลามีทุกข์ก็นึกถึงพ่อกับแม่ก่อนเลย
อ่านต่อที่ คืนอันมืดมิดกับแสงเทียนที่ส่องมา
........................................................
...............................
