กีฬาสีวันที่ 2 และเลี้ยงต้อนรับสู่โรงเรียนใหม่

วันนี้เป็นการแข่งขันกีฬาสีวันที่ 2 เป็นการแข่งขันเล็กๆ และกีฬาพื้นบ้าน เด็กๆก็สนุกสนานตามประสา
ส่วนครูบ้านนอก ก็ต้องไปตามหนังสือที่ สพท. พิษณุโลก เขต 1 ...ปรากฎว่า เจ้าหน้าที่ไปประชุมด่วน!!!! ไม่มีใครอยู่เลย
สงสัยต้องรอวันพรุ่งนี้ละครับ

ตอนเที่ยง ก็ไปที่ร้านใบตอง อยู่เยื้องๆหน้ามหาวิทยาลัยนเรศวร เป็นงานเลี้ยงต้อนรับผมเอง....
มาชมภาพกันนะครับ

เมื่ออิ่มหนำสำราญกันแล้ว ก็มีการแสดงของอาจารย์ป้า (ครูสว่าง) สุดยอดครูภูมิปัญญาวัฒนธรรมท้องถิ่น โดยมีการแสดงลำตัดเล็กๆน้อยๆ ... ชมกันนะครับ

แข่งกีฬาสีวันแรก

โรงเรียนวัดยางแขวนอู่ ได้มีการจัดการแข่งขันกีฬาสีภายใน ต้านยาเสพติด ระหว่างวันที่ 29 - 30 มิถุนายน 2553

โดยประเภทกีฬาแบ่งเป็น กรีฑา และกีฬาพื้นบ้าน เป็นการสานสัมพันธ์ และการเรียนรู้ที่จะมีน้ำใจนักกีฬา

วันแรกของโรงเรียนใหม่ ชีวิตราชการที่ต้องก้าวไปอีกขั้น

วันนี้เป็นวันแรกของการปฏิบัติราชการ ณ โรงเรียนแห่งใหม่

ผมออกจากหอพัก แล้วเดินทางด้วยรถจักรยานยนต์เวลาประมาณ 07.00 น.
ขับขี่ไปเรื่อยๆ แต่คงไม่สามารถเพิลดเพลินไปกับบรรยากาศข้างทางได้ เพราะบรรดารถบรรทุก รถยนต์ และรถน้ำมัน คอยเตือนให้มีสติตลอดเวลา

ตอนนี้ประมาณว่า คาถาบทสวดใดนึกได้ ก็นึกตลอดทาง แม้แต่คาถาชินบัญชร...

ใช้เวลาประมาณ 35 นาที ถึงโรงเรียน เมื่อมาถึงโรงเรียน ก็มีนักเรียนมาแล้วส่วนใหญ่ แต่ความรู้สึกในตอนนั้น ส่วนใหญ่แล้วนะเนี่ย ทำไมเหมือนโรงเรียนปิดเทอมจัง .... เงียบมากๆๆๆๆๆ

เอาหละ ต่อไปก็ต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ให้สมกับดังที่ความไว้วางใจของหลายๆท่านมอบหมายให้มา

รายงานตัวโรงเรียนใหม่ และการเลี้ยงขอบคุณ

วันนี้เป็นวันที่ต้องเดินทางมายังโรงเรียนใหม่ หลังจากที่ได้อำลาอาลัยกับเด้กๆนักเรียน ตั้งใจว่าจะไม่เสียน้ำตา แต่ความซาบซึ้งก็ทำให้อดกลั้นไว้ไม่ไหว

ขอบคุณนะครับ นักเรียนอ่อนวิมลราษฎร์วิทยา ทุกคน


เมื่อได้เดินทางมาถึง ณ โรงเรียนวัดยางแขวนอู่ อำเภอบางระกำ ก็ได้รับการต้อนรับจากพี่ๆครูในโรงเรียนอย่างอบอุ่น

จากนั้น ก็เลี้ยงขอบคุณบรรดาพี่ๆและนักเรียนบางส่วนที่ติดตามมาส่งที่ร้าน นาธิป บรรยากาศกันเอง ทั้งดีใจที่ได้ย้ายสมใจ และเสียใจที่ต้องจากลาเพื่อนร่วมงานที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา

คุณลองร่วมทำงาน ร่วมเป็นร่วมตายกับใครมาสักคน แล้วคุณจะเข้าใจว่า เป็นการยากแค่ไหนที่ต้องจากกัน

เลี้ยงอำลา

แม้ว่าการย้ายจะเป็นสิ่งที่ปรารถนา
แต่การจากลาก็เป็นเรื่องที่ต้องทำใจ

จากลาจากคนที่รัก
จากลาจากห้องที่เคยสอน
จากลาจากนักเรียนที่ดื้อ ซน เกเร แต่เวลาที่สั่งสอนก็ตั้งใจฟัง

ความเหนื่อย และการที่ทรมานจากการรอคอย มันทำให้เกิดความรู้สึกสับสน

ทรมานแสบสนจริงๆครับ

นั่งทำ smis จนปวดคอ เลยเอาวิธีคลายปวดมาฝากครับ

วันนี้นั่งทำ smis ตั้งแต่เช้า
เหนื่อยเหมือนกันครับ ตอนเย็นเกือนกลับไม่ทัน บิดมอเตอร์ไซต์สุดๆ พอมาถึงนั่งกินน้ำอัดลมไม่ถึง 5 บาท (จากขวดราคา 10 บาท) รถเมล์ก็มา

ตอนเย็นๆรู้สึกปวดไหล่ เหมือนมีอาการคอเคล็ดเล็กน้อย เลยลองหาข้อมูลเคล็ดลับบรรเทาอาการคอเคล็ดมาฝากครับ


วิธีแก้อาการคอเคล็ด

บีบนวดคลายกล้ามเนื้อลงบนแนวของกล้ามเนื้อที่รู้สึกปวดเมื่อย หรือนอนราบ เพื่อให้กล้ามเนื้อคอได้พัก

ใช้กระเป๋าน้ำร้อนหรือผ้าชุบน้ำอุ่น ประคบบริเวณกล้ามเนื้อต้นคอที่เคล็ด ทิ้งไว้ประมาณ 20-30 นาที แล้วนวดเบาๆตรงบริเวณคอ เพื่อให้กล้ามเนื้อคลายตัว

ใช้มือช่วยดัน ศีรษะไปในทิศทางที่เกิดอาการตึงช้าๆ จนรู้สึกตึงเล็กน้อย ดันค้างไว้ประมาณ 10-15 วินาที ทำซ้ำ 5-10 ครั้ง จนรู้สึกว่าอาการทุเลาลง

รับประทาน ยาจำพวกคลายกล้ามเนื้อ คลายเส้นประสาท เพื่อช่วยให้อาการดีขึ้น

วิธี ง่ายๆลองทำดู.

ที่มาข้อมูล : หนังสือพิมพ์เดลินิวส์

พิธีไหว้ครู

การไหว้ครู เป็นสิ่งที่เราคนไทย และหลายๆชาติได้ปฏิบัติสืบต่อๆกันมา
ศิษย์ไม่มีครู ก็เหมือนงูไม่มีเขี้ยว จะป้องกันตนเองก็ไม่ได้ ดังนั้น เราจะต้องมีการฝากตัวเป็นศิษย์ แสดงความเคารพและเจตนาที่จะร่ำเรียนวิชาความรู้

เมื่อก่อน ผู้อยากได้วิชาความรู้ ต้องดั่งด้นไปแสวงหาครูบาอาจารย์

แต่ปัจจุบัน การศึกษาเป็นภาคบังคับ การเล่าเรียนจึงเหมือนกับว่า ทุกคนต้องเข้าเรียน ความยากเย็นในการฝากตัวเป็นศิษย์อาจลดลงไป แต่ความเมตตาของครูบาอาจารย์ก็ยังคงไม่อยู่ มากน้อยก็ต่างกันในตัวของแต่ละบุคคล

โรงเรียนได้จัดกิจกรรมไหว้ครู เพื่อให้นักเรียนได้ฝากตัวเป็นศิษย์ ได้ระลึกถึงพระคุณครู และเตือนตนว่า จะตั้งใจเรียนศิลปวิทยาด้วยความเคารพ

ไม่มีครู...
....ไม่มีเราในวันนี้

มาชมภาพในพิธีดีกว่าครับ

ข่าวดีมาแล้วววว

วันนี้ได้รับข่าวดี
เป็นข่าวที่รอคอบ เพราะน้องที่เป็นธุรการโทรมาบอกว่า หนังสือย้ายมาแล้ว ซึ่งขึ้นในเว็บของเขตพื้นที่การศึกษา

เมื่อได้ยินดังนั้นก็ไม่รอช้า รีบ(แอบ)ไปเปิดอย่างเร็วรี่
มีรายชื่อขึ้นมามากมาย
ฮ้า ..... นี่ไงชื่อเรา ดีใจสุดๆ

เป็นการเริ่มต้นชีวิตราชการ ณ ที่แห่งใหม่ จริงๆแล้วต้องพูดว่า "เป็นอีกขั้นหนึ่งของชีวิตราชการต่างหาก"

ถ้าเราไม่เดินไปข้างหน้า ... ก็เท่ากับเราถอยหลัง เพราะโลกเดินไปข้างหน้า