คนที่ทำหน้าที่ครู เหมือนกับขุนศึกที่ต้องออกไปทำการรบ
เรามีแม่ทัพ คอยควบคุมสั่งการเพื่อชัยชนะ แม่ทัพที่กล้าหาญก็มักจะออกรบเคียงบ่าเคียงไหล่กับพลทหารเพื่อสร้างขวัญกำลังใจ
ทหารเลวคนไหน เอาตัวมาขวางยามมีธนูพุ่งมา แม่ทัพยอมปูนบำเน็จรางวัล ทำให้ขวัญและกำลังใจดี เสมือนกับที่ทหารของสมเด็จพระนเรศวรยอมตายเพื่อพระองค์
ในการรบของครู ก็ต้องรบหลายด้าน
1. รบกับสิ่งที่ต้องสอน
2. รบกับพฤติกรรมของนักเรียน
3. รบกับความคิดของผู้ปกครอง
...ไม่ต้องพูดถึงว่า ครูรบเพื่อเศรษฐกิจของครอบครัวตัวเองหรือปล่าว เพราะแต่ละคนไม่เหมือนกัน
นักเรียนบางคน ไม่มีความรู้สึกนึกคิดถึงอนาคตของตัวเอง จึงไม่ใส่ใจ
ผู้ปกครองบางคน ก็เชื่อในสิ่งที่ลูกหลานตัวเองพูด บางคนจนถึงขั้น "ลูกหลานกูถูก คนอื่นผิดหมด" แม้แต่ครูที่ลงโทษว่ากล่าวตักเตือน ก็ยังผิด (ผิดที่ไปเตือน)
เชื่อว่า คนที่เป็นครูโดยจิตวิญญาน ครั้งหนึ่งในชีวิต ย่อมต้องเคยสัมผัสประสบการณ์นี้บ้าง ส่วนครูคนไหนที่ไม่เคยโดน อาจจะเพราะเค้ามีเมตตาสูง ไม่ลงโทษแม้กระทั้งเด็กสูบบุหรี่ หรือชกต่อยกัน
พูดถึงเรื่องชกต่อย ผมเคยทำโทษให้นักเรียนที่ต่อยกัน วิ่งแบกท่อนไม้ท่อนใหญ่ๆ ไปรอบโรงเรียน เพื่อให้เค้ารู้จักว่า ถ้าเค้าไม่สามัคคี อุปสรรคต่างๆ เค้าก็จะผ่านไปไม่ได้
บางคนที่รู้ เค้าอาจจะพูดว่า ผมทำเกินกว่าเหตุ แต่ทำไม คุณไม่ตักเตือนเด็กแทนผมหละ ผมจะได้เรียนรู้ว่า เมื่อยามที่เด็กชกต่อยกัน ควรทำเช่นไร
...ซึ่งตอนนี้ เด็กกลุ่มนั้น ก็ไม่ทะเลาะกันอีกเลย
เด็กบางคน แค่เพื่อนเตะหินมาโดนขานิดเดียว ก็ด่าพ่อเค้า ปรี่เข้าจะไปต่อย ถ้าผมไม่ลงโทษ แล้วเขาจะโตเหมือนดาราที่ไปยิงคน หรือวัยรุ่นยิงกันเพราะมีคนปาดหน้ารถนิดเดียวหรือ...ต้องการแบบนั้นใช่ไหม
เพื่อนของผมกำลังบ่นว่าเหนื่อย เพราะเธอกำลังเจอนักเรียนวัยรุ่นครั้งแรก
ผมอยากจะบอกว่า มันเป็นบทเรียนที่เธอจะต้องศึกษาอีกเยอะ
อย่างเช่นเด็กที่ทำผิดด้านบน ก็ไปบอกพ่อแม่ว่า โดนครูใส่ร้าย ไม่ยอมมาโรงเรียน น่าแปลก ที่ผู้ปกครอง ไม่เคยมาถามเลยว่าเรื่องราวเป็นอย่างไร ลูกจะออก ก็ให้ออก ลูกจะย้าย ก็ให้ย้าย
คนอื่นๆ อาจจะมองเราว่าอย่างไรก็ตาม แต่คนที่รู้จักเรามากที่สุด ก็คือตัวเราเอง และคนที่ใกล้ชิดเรา บางครั้ง เราอาจจะดูดุ แต่จริงๆแล้ว เราต้องการให้นักเรียนรู้จักคำว่า "วินัย" ก่อนจะเติบโตไปรู้จัก "กฏหมาย" เค้าอาจมองว่าเราร่าเริงแจ่มใส แต่ในหัวเรา ในสมองเรา กลับมีเรื่องให้คิดมากมาย
ผมยังยืนยันว่า ถ้าเรารักลูกศิษย์เหมือนลูกเราคนหนึ่ง สักวัน เขาจะรับรู้ได้เอง ส่วนบางคนที่เค้าอาจไม่เข้าใจ (รวมถึงผู้ปกครอง) เราคงต้องภาวนาว่า "บัวมีสี่เหล่าๆๆๆ" แล้วเราจะไม่เสียใจ เพราะเราทำถึงที่สุดแล้ว
...สุดมือสอย ก็ปล่อยมันไป
ขอเป็นกำลังใจ ให้เพื่อนของผม และตัวของผมเอง เพื่อให้ยังมีแรงใจทำหน้าที่ครูอยู่
เก็บข้อมูลทำ
แฟ้มสะสมผลงานครู และพัฒนาตนเองด้วยการเป็น
วิทยากร กันครับ
ให้กำลังใจครูบ้านนอกด้วยนะจ๊ะ ... ขอบคุณจ้า
...............................
