มากมารยาท

มากมารยาท นิทานเซ็น
《惭愧的高僧》

ยังมีอุบาสกวัยฉกรรจ์ผู้หนึ่ง ไปกราบนมัสการพระผู้มีสมณศักดิ์สูงยังวัดแห่งหนึ่ง ทั้งสองสนทนาธรรมกันอย่างออกรส ตั้งแต่เช้าจนกระทั่งถึงเวลาอาหารกลางวัน เณรจึงได้จัดอาหารมาให้ทั้งสอง เป็นบะหมี่ชามใหญ่ 1 ชามและชามเล็ก 1 ชาม

เมื่อพระผู้มีสมณศักดิ์สูงเห็นสำรับกับข้าวที่เณรยกมา จึงได้ยกบะหมี่ชามใหญ่ยื่นให้อุบาสกผู้นั้น ทั้งยังกล่าวว่า "ท่านรับประทานชามใหญ่เถอะ"

หากยึดตามธรรมเนียมปฏิบัติ อุบาสกผู้นั้นควรที่จะปฏิเสธและผลักไสบะหมี่ชามใหญ่กลับคืนไปยังพระสงฆ์ เพื่อแสดงความเคารพเกรงใจ ทว่าอุบาสกผู้นี้กลับรับชามบะหมี่มาโดยไม่อิดเอื้อน จากนั้นลงมือรับประทานทันที เมื่อพระผู้มีสมณศักดิ์สูงเห็นดังนั้นก็รู้สึกไม่พอใจจนหน้านิ่วคิ้วขมวดพลางคิดว่า "แรกทีเดียวคิดว่าคนผู้นี้มีสติปัญญาไม่น้อย ไฉนกลับกลายเป็นโง่เขลาไร้มารยาทเช่นนี้"

เมื่ออุบาสกรับประทานบะหมี่หมดชาม เงยหน้าขึ้นมาพบว่าพระรูปนั้นยังไม่ได้แตะต้องบะหมี่ชามเล็กแม้แต่น้อย ทั้งยังมีสีหน้าเย็นชา จึงยิ้มพลางเอ่ยถามว่า "พระคุณเจ้าไฉนไม่รับประทานบะหมี่?"

พระผู้มีสมณศักดิ์สูงเงียบงันไม่ตอบ อุบาสกจึงยิ้มและกล่าวต่อไปว่า "กระผมรู้สึกหิวยิ่งนัก จึงสนใจแต่ปากท้องของตนเองโดยลืมเลือนพระคุณเจ้าไป แต่หากจะให้กระผมผลักไสบะหมี่ชามใหญ่ที่พระคุณเจ้าหยิบยื่นมาให้กระผมกลับคืนไปยังพระคุณเจ้าอีก นั่นไม่ใช่ความตั้งใจของกระผม และในเมื่อไม่ได้ตั้งใจ จะต้องเสแสร้งแกล้งทำไปเพื่ออันใดเล่า ขอถามพระคุณเจ้าว่าการเกี่ยงกันด้วยความเกรงใจไปมานั้นที่แท้แล้วจุดมุ่งหมายคืออะไร?"

พระผู้มีสมณศักดิ์สูงตอบว่า "เพื่อรับประทาน"

อุบาสกจึงกล่าวอย่างจริงจังว่า "ในเมื่อจุดประสงค์คือเพื่อรับประทาน ท่านรับประทานหรือกระผมรับประทานก็ล้วนไม่ต่างกัน หรือว่าที่พระคุณเจ้าชิงมอบบะหมี่ชามใหญ่ให้กระผมนั้นเป็นเพียงการเสแสร้ง มิใช่น้ำใสใจจริง?"

เมื่ออุบาสกกล่าวจบ พระผู้มีสมณศักดิ์สูงจึงได้รู้แจ้งกระจ่างใจ กระทั่งหลั่งน้ำตาออกมา

ปัญญาเซน : การแสดงความเกรงใจที่มากเกินไปกลับกลายเป็นความเสแสร้ง การเคร่งครัดมารยาท มากพิธีจนเกินงามกลับกลายเป็นสิ่งไร้สาระ ทั้งนี้เพราะความซื่อสัตย์เปิดเผยจริงใจต่างหากจึงเป็นคุณสมบัติพื้นฐานของการเป็นมนุษย์

ที่มา : หนังสือ 《菩提树下听禅的故事》, 惟真 เรียบเรียง, สำนักพิมพ์ 中国华侨出版社, 2004.08, ISBN 7-80120-851-X

ค่าของคน

ค่าของคน
《圆满报身》

ยังมีศิษย์เซนผู้หนึ่ง เฝ้าพร่ำถามอาจารย์เซนทุกวันว่า “สิ่งใดคือคุณค่าที่แท้จริงของคนเรา?”

วันหนึ่ง อาจารย์เซนเดินออกมาจากห้องพร้อมกับก้อนหินหนึ่งก้อน จากนั้นเอ่ยกับศิษย์เจ้าปัญหาว่า “เจ้าจงเอาก้อนหินก้อนนี้ไปเร่ขายยังท้องตลาด แต่ไม่จำเป็นต้องขายออกไปจริงๆ เพียงแค่ทำให้มีผู้มาเสนอราคาขอซื้อก็เพียงพอแล้ว ลองดูสิว่าตลาดจะให้ราคาของก้อนหินก้อนนี้เท่าไหร่”

ศิษย์เซนนำก้อนหินไปเร่ขายยังท้องตลาด มีคนเห็นว่าหินก้อนนี้ทั้งใหญ่และเรียบสวย จึงให้ราคา 2 ตำลึง อีกผู้หนึ่งเห็นว่าหินก้อนนี้น่าจะนำไปทำเป็นลูกกลิ้งหรือลูกตุ้มถ่วงน้ำหนักได้อย่างดี จึงให้ราคาถึง 10 ตำลึง หลังจากนั้น แม้ว่าจะมีผู้แวะเวียนเข้ามาชมดูก้อนหินมากมาย แต่ราคาที่สูงสุดที่ได้จากท้องตลาดคือ 10 ตำลึง

เมื่อศิษย์เซนนำก้อนหินกลับมายังวัด ก็ถ่ายทอดเรื่องราวที่ตนเร่ขายก้อนหินธรรมดาๆ จนได้ราคาถึง 10 ตำลึงให้อาจารย์ฟังด้วยความยินดียิ่ง

เมื่อฟังจบ อาจารย์เซนเพียงแต่กล่าวว่า “เจ้าจงนำหินก้อนนี้ไปเร่ขายอีกครั้ง ยังตลาดค้าทอง”

ศิษย์เซนจึงเดินทางไปยังตลาดค้าทอง จากนั้นนำก้อนหินออกมาเร่ขาย คราวนี้เพียงแค่เริ่มต้นก็มีผู้เสนอราคาก้อนหินถึง 1 พันตำลึง จากนั้นราคาก็ขึ้นมาเป็น 1 หมื่นตำลึง และสุดท้ายจบลงที่ราคา สิบหมื่นตำลึง

เมื่อศิษย์เซนเห็นผลลัพธ์เกินความคาดหมายถึงเพียงนั้น จึงรีบกลับมารายงานอาจารย์เซน ทว่าอาจารย์เซนเพียงกล่าวว่า “พรุ่งนี้เจ้าจงนำก้อนหินก้อนนี้ไปเร่ขายยังตลาดค้าเพชรพลอย ซึ่งเป็นตลาดระดับสูงที่สุดดู”

เมื่อศิษย์เซนนำก้อนหินไปเร่ขายตามคำสั่งของอาจารย์ พบว่าราคาของก้อนหินขึ้นพรวดพราดไปเรื่อยๆ จากสิบหมื่นตำลึง ยี่สิบหมื่นตำลึง สามสิบหมื่นตำลึง จนกระทั่งมีผู้เข้าใจว่าที่ศิษย์เซนยังไม่ยอมตกลงใจขายก้อนหินเป็นเพราะยังไม่ได้ราคาเหมาะสม จึงเสนอให้ตั้งราคาขึ้นมาเองตามใจชอบอย่างไม่อั้นได้เลยว่าจะขายที่ราคาเท่าไหร่ ศิษย์เซนได้แต่อธิบายต่อผู้คนที่สนใจซื้อก้อนหินว่าตนทำตามคำสั่งอาจารย์ มิอาจขายก้อนหินออกไปจริงๆ ได้ จากนั้นจึงเดินทางกลับวัด พร้อมทั้งบอกอาจารย์เซนว่า "ตอนนี้ราคาของก้อนหินพุ่งขึ้นไปถึงหลักสิบหมื่นตำลึงแล้ว”

เมื่ออาจารย์เซนฟังจบ จึงกล่าวว่า “นั่นก็ใช่แล้ว ที่ข้าไม่อาจสั่งสอนเจ้าได้ว่าชีวิตมีคุณค่าเพียงใด ก็เพราะนั่นจะเป็นการตีราคาชีวิตของเจ้าโดยผ่านมุมมองภายนอกไม่ต่างจากการตีราคาก้อนหิน ทั้งๆ ที่ความเป็นจริงแล้วคุณค่าของมนุษย์ทุกคนล้วนต้องกระจ่างอยู่ภายในจิตใจของคนผู้นั้นเอง จงมีสายตาแหลมคมดั่งนักค้าเพชรพลอยเสียก่อน จึงจะสามารถเห็นซึ้งถึงคุณค่าที่แท้จริงของคนเรา”

ปัญญาเซน : มนุษย์ทุกคนล้วนมีคุณค่าอยู่ในตัวเอง จงตระหนักในคุณค่าแห่งตน ยอมรับตนเอง ฝึกฝนตนเอง ให้ช่องว่างกับตัวเองได้เติบโต ทุกคนล้วนสามารถกลายเป็นสิ่งมีค่าอันประเมินมิได้ ทุกขวากหนาม ทุกความเจ็บปวด ทุกความพ่ายแพ้ล้วนแล้วแต่มีความหมายอย่างยิ่งต่อชีวิตของคนเรา

ที่มา : หนังสือ 《禅的故事精华版》, 慕云居 เรียบเรียง, สำนักพิมพ์ 地震出版社, 2006.12, ISBN 7-5028-2995-4

วันแห่งความภาคภูมิใจ

วันนี้มีพิธีพระราชทานปริญญาบัตรให้กับมหาวิทยาลับแห่งหนึ่ง ในจ.พิษณุโลก
หลายท่านเป็นดุษฏีบัณฑิต มหาบัณฑิต และบัณฑิตอย่างเต็มตัว

หลายปีในระบบการศึกษา ได้บ่มเพาะหลายๆอย่าง

ผมเคยได้รับการสั่งสอนจาก อ.สมศรี จินตนสนธิ ว่า การลอกข้อสอบ การทุจริต ไม่ใช่การโกหกครูผู้สอนเพียงอย่างเดียว แต่เป็นการโกหกต่อพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ในวันรับปริญญา

เสียงนั้นยังดังก้องหูผมตลอดเวลา ท่านไม่ได้ว่าใครโดยตรง แต่ท่านกำลังสอนในศีลธรรม เรื่องความซื่อสัตย์ และการให้เกียรติตัวเอง (ท่านพูดในช่วงที่มหาวิทยาลัยของผม กำลังมีกำหนดการรับพระราชทานปริญญาบัตร ถ้าจำไม่ผิด น่าจะประมาณปี 2550)

ที่สำคัญ

ในวันรับปริญญา

คนที่หน้าบาน หน้าใหญ่มากที่สุด คือพ่อแม่ของบัณฑิต มหาบัณฑิตทั้งหลาย.... ไม่เชื่อ ลองไปขยายรูปดูสิครับ

(เสียดายที่บางคนอายเพื่อน ที่มีพ่อแม่จน มีพ่อแม่เป็นชาวนา ไม่ถ่ายรูปกับพ่อแม่ ไม่อยากให้พ่อแม่มางานรับปริญญา คนแบบนี้ไม่สมควรที่จะเรียกตัวเองว่า...ปัญญาชน)

@อาลัย ทองใบ ทองเปาด์@ โดย เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์

@อาลัย ทองใบ ทองเปาด์@ โดย เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์

@ รายทางประชาธิปไตย
มีดอกไม้มีหลุมศพ
จารึกอันเลือนลบ
กับคืนวันกาลเวลา

@ โหดระห่ำกระหน่ำกรู
ก็หาญสู้พายุกล้า
คราบเลือดและน้ำตา
ยังทาบทาที่ขอบธง

@ ทองใบ ทองเปาด์ ยัง
ยืนอยู่อย่างผู้ทระนง
ผู้สู้ผู้สืบทรง
บริสุทธิ์และยุติธรรม

@ ปากเสียงของคนยาก
และปากกาอันคงคำ
ให้จดและให้จำ
เป็นตำนานแห่งยุคสมัย

@ เป็นหนึ่งในรายทาง
ประชาธิปไตยไทย
จารึกผนึกใจ
นาม "ทองใบ ทองเปาด์" นิรันดร์ฯ


เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
พฤ.๒๗/๑/๕๔

ที่มา ผู้จัดการออนไลน์

ขอบพระคุณ อ.เนารัตน์ครับ ที่เขียนกลอนเตือนสติคนไทยหลายต่อหลายครั้ง

วันนี้ผมมีความสุขมาก

วันนี้ผมมีความสุขมาก
เป็นความสุขที่แปลก
เป็นความสุขที่เกิดจากเพื่อนคนหนึ่ง

ผมจะขยันเรียนรู้เรื่องต่างๆให้มากขึ้นครับ

วันแห่งความเหนื่อย

ทำไมวันนี้รู้สึกเหนื่อยจัง
ยิ่งตอนเช้า รู้สึกเพลียมาก

ร่างกายก็แย่ มีแต่ใจที่ต้องสู้ๆ

สู้ๆ นักสู้พันธุ์ข้าวสวย + ข้าวเหนียว + ข้าวหลาม + ข้าวก้นบาตร

ป๊าดดดโธ่...

กิจกรรมการวางแผนแก้ปัญหา

วันนี้กิจกรรมลูกเสือ ได้ไห้เด็กเล่นเกมส์ที่คิดขึ้นมา
คล้ายๆกับเล่นหัวใบ้ ท้ายบอด แต่ให้หันหลัง รอบแรกไม่ให้หลับตา รอบที่สองให้หลับตา โยเดินถอยให้ ให้เพียงคนหลังสุดค่อยหาวิธีส่งสัญญานให้ไปทางซ้าย หรือขวา แต่ห้ามพูด

มีการล้มกลิ้ง มีแผลบ้าง แต่ก็ต้องให้เด็กเรียนรูการวางแผน
การหาข่าว
การวิเคราะห์ข่าว แล้วนำมาหาทางเป็นไปได้

บางกลุ่มก็ใช้กลยุทธ์ หาวิธี(โกง) ให้ตนเองรอดพ้นจากการลงโทษสุดมันส์

เราสามารถหาเกมง่ายๆ ให้นักเรียนเล่น โดยส่งเสริมการคิด ยิ่งคุณครูที่เคยเรียน นศท. มา ถ้าสามารถนำความรู้เหล่านั้นมาประยุกต์สอนเด็กได้ เด็กจะได้ทั้งวิธีคิด ประสบการณ์ และความรักชาติครับ

เสร็จสักที โปรเจคเตอร์ใหม่

ในที่สุด ก็ได้โปรเจคเตอร์ใหม่สักที หลังจากรอคอยมานาน

วันนี้ช่างติดตั้งให้เสร็จแล้ว

ลองทดสอบ ได้ระยะพอดี

พรุ่งนี้ ลองให้กับเครื่องคอมพิวเตอร์ชุดใหม่ ชุดเครื่องเสียง mini และกระดาน IP Board เนาะ