บันทึกของครูบ้านนอก

07 มกราคม 2553

พระขับเก๋งบิณฑบาตร กับการทำบุญที่รู้สึกต่างกัน

เมื่อเช้าได้ดูข่าวพระขับรถเก๋งบิณฑบาตร พอเห็นแล้วก็ร้องเฮ้ย!! ใช่เลยนี่หว่า

ที่ว่าใช่เลยก็เพราะเป็นพระที่ขับรถคันดังกล่าวในบริเวณที่ผมอาศัยอยู่
ผมจะไปซื้อกับข้าวประมาณ 6 โมง ก็จะเห็นท่านประจำ
ตอนแรกก็มีความรู้สึกไม่ดี แต่ก็คิดว่า สงสัยไม่มีพระลูกวัด หรือโยมอยู่ใกล้ๆขับรถให้ ท่านจึงต้องขับเอง

หลายท่านที่เคยใส่บาตรบริเวณสี่แยกบ้านคลองก็คงทรายบกันดี เพราะท่านจะเป็นพระรูปเดียวที่ไม่ให้โยม "นั่งรับพร" ท่านจะให้โยมยืนรับพร ซึ่งโยมบางคนก็เก้ๆกังๆ (ใส่บาตรนั่งรับพรมา 40 ปีแล้ว มาเจอแบบนี้ก็งง)

ครั้งแรกที่ผมเห็นคือ ท่านขับรถมาจอด 7 - 11 สาขา 3388 (ตลาดบ้านคลอง) ผมนั่งคร่อมจักรยานยนต์อยู่ มีรถเก๋งคันดังกล่าวมาจอด มองด้านหลังมีสายรัดของรัดกระโปรงรถอยู่ ก็แอบยิ้มขำๆคนเดียว แต่รอยยิ้มก็หุบไป เมื่อ "ท่าน" ลงมาจากรถ พร้อมทั้งเอาบาตรลงมา

"เฮ้ย"

ผมเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ไม่กล้าทำอะไร ....

ตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้ (ที่ข่าวออก)
คนที่ใส่บาตรจะเห็นท่าน...ขับรถ
เคยมีครั้งหนึ่ง ที่มีโยมขับให้

มาตอนหลัง ผมก็รู้ว่า สิ่งที่ผมคิดนั้นผิด
เพราะพระลูกวัด "วัดบ้านคลอง" ก็นั่งรถซาเล้ง(ไม่เกี่ยวกับคุณโสภณนะครับ)ประมาณ 4 - 5 รูป มาบิณฑบาตร โดยมีโยมขี่ให้
แสดงว่า ท่านไม่ได้อยู่รูปเดียวสินะ.... วัดป่า วัดธรรมยุต... วัดบ้านคลอง (ธ)

แต่วันนี้เช่นเดียวกัน ผมนำมุ้งและยาไปทำสังฆทานที่วัดป่า ข้างโรงเรียนผม
ทางไปก็ขรุขระ ไปกับพี่อีก 3 คน
เมื่อไปถึง สภาพวัด (ไม่รู้ว่าเป็นวัดหรือสำนักสงฆ์) ก็เรียบง่าย เพราะเดินท่านอยู่รูปเดียว ตอนนี้มีพระนวกะมาอยู่ด้วยอีก 1 รูป (บวชเมื่อ 1 ธ.ค.) เป็นศิษย์เก่าโรงเรียนผมเอง

ภายในศาลาก็ไม่มีอะไร มีเพียงพระพุทธรูปขนาดประมาณ 1 ศอก 2 ศอก อยู่ 3 องค์ ขนาด 5 นิ้ว 7 นิ้ว อยู่ไม่กี่องค์ แต่สะอาด ไฟฟ้าไม่มีใช้ ข่าวไม่ฟัง ทีวีไม่ดู พัดลมเก่าๆ 1 ตัว โอย เรียบง่ายมากๆ สุดยอดครับ

ปกติท่านจะเดินบิณฑบาตรไปเกือบครึ่งหมู่บ้านด้วยเท้าเปล่า จนหลายคนลือกันว่า "ท่านย่นระยะทางได้" ซึ่งท่านก็บอกว่า ไร้สาระ

พอถวายสังฆทาน ซึ่งมีมุ้ง มียา มีน้ำ มีเครื่องอุปโภคบริโภคที่สงฆ์พึงมีได้ (ของ 4 คน ก็ดูมากอยู่)
ท่านให้ทำตามขั้นตอนแล้วสอนว่า "การทำบุญไม่เน้นเรื่องจำนวนมาก มีน้อยให้น้อย มีมากให้ตามสมควร ไม่ควรทำให้เดือดร้อยทั้งกาย วาจา ใจ"

"จิตที่ให้พึงบริสุทธ์ ไม่ต้องไปมองว่า ของคนนั้นมากกว่าของเรา เพราะจะทำให้บุญที่จะได้ลดไป"

และของที่ได้ มากเกินไป ท่านก็จะขอเอาไปบริจาค

ผมและพี่ๆเชื่อว่า ท่านไม่ได้สร้างภาพแน่นอน เพราะข้าวของสมบัติในวัด ไม่มีอะไรเลย มีเพียงความสงบ เรียบง่าย เอาไว้ขัดเกลาสันดานหยาดของคน

เรื่องนี้เกิดขึ้นโดยบังเอิญในวันเดียวกัน ส่วนจะตัดสินอย่างไร ก็ตามสติของแต่ละท่านครับ

06 มกราคม 2553

แข่งกีฬาสีวันที่ 2

วันนี้แข่งกีใสวันสุดท้าย
เด็กๆบางส่วนตื่นเต้น

เมื่อวาน ฝุ่งเต็มขากางเกง เต็มรองเท้าเลยครับ เหอะๆ

05 มกราคม 2553

กีฬาสีวันแรก

วันนี้ที่โรงเรียนแข่งกีฬาสีวันแรก
รู้สึกไม่ค่อยสมบูรณ์ แต่ก็เต็มที่ในการทำงาน
เอาไว้อารูปมาลงนะครับ

04 มกราคม 2553

สวัสดีวันแรกของปี

ก็ต้องขอกล่าวสวัสดีวันแรกของการทำงานหลังจากที่ได้หยุดมาหลายวัน
ทั้งที่ป่วย และ สนุก รู้จึกได้บุญ

การแสวงหาสิ่งดีๆ คือสิ่งที่มนุษย์ต้องการ
แล้วทำไรไม่ลองนั่งดูลมหายใจของเรา

...นั่งดูสติของเรา

แล้วเราจะรู้ว่า ความสุขของเรานั้นบางครั้งไม่ต้องเดินทางเลย
แค่นั่งดูสติก็มีความสุขแล้ว

วันนี้เตรียมการแข่งกีฬาสีในวันพรุ่งนี้ เหนื่อยมากครับ

03 มกราคม 2553

วันแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ

วันนี้ก็วันสุดท้ายของวัดหยุดยาวแล้ว

กว่าจะได้พักยาวๆก็ลำบาก ผ่านงานมากมาย
กว่าจะได้หยุด ก็ต้องลำบาก วางแผนซับซ้อน 2 ชั้น 3 ชั้น

นี่กว่าจะกลับมาทำงาน ก็ต้องวางแผน กลับมาก่อน 2 วัน เพราะกลัวคนเยอะ

ไม่รู้ว่าทำไม วันหยุดยาว ต้องมีเหตุการณ์ที่รถโดยสาร ไม่เพียงพอกับคนเดินทางเนาะ

ผมเคยขึ้นรถเมล์ช่วงปีใหม่ครั้งหนึ่ง ที่คนขับรถ ยกเหล้าแบน (ยี่ห้อที่เคยครองอันดับ 1 เรื่องปฏิทินเห็นนม)

นั่งไปภาวนาไป กลัวรถตกเขาพลึงจริงๆๆๆ

เอ้อ ความรับผิดชอบของสังคม